OWN WORK
This is a picture I took of Max meser, live at the melkweg. I took it a few days back. In my opinion this photo is kind of perfect. First of all, here's the reason I chose the black and white; max and his band were looking straight from the 70's, and photographically seen there was not many color back then. His clothing, hairstyle and guitar are kinda 70's. Even his stance made me think of stevie ray vaughan. The reason that I included the microphone in the photo was that he was doing the classic "step back" while playing guitar. There are not too many musicians doing this anymore.
The main act of the night was the Strypes. I had a hard time capturing the bass player, as he was making around 12 kilometers on stage that night. I tried to capture him in his essence; moving.
Schoolwork: I shot laurie fort school. Johnathan did the lights. the work was to play with different kind of lights, which worked out perfectly in my opinion.
Voor deze les moesten wij een onbekend iemand fotograferen
Laurie: lights from both the left and the right side. worked out perfectly.
Fotografie vakgericht: we had to shoot our schoolmates for fotografie vakgericht today. we had to try out different positions, because those different positions meant different things.
Eye height : means that the person you look at is equal to you, in a very normal way
Camera above te person: makes the person look small. It makes them look small and humble
Person above camera : makes the person look mighty and big.
Fotografie vakgericht: les van daan.
Voor deze les moesten wij mensen portretteren die aan het werk waren. wij moesten hun portretteren op een manier die refereert aan hun werk. zo heb ik de ICT afdeling bij hun computers . Deze foto's heb ik genomen op de zelfde manier als dat ik mijn portretten van rappers neem. Ik ga staan, zie wat ik op beeld wil, en neem gewoon die plaat. mensen denken altijd dat ik mij hier enorm voor concentreer, maar dat is niet zo. Omdat ik juist zo relaxed ben, werken die foto' zo goed.
Verlaten dorp doel. Voor de dertig dagen opdracht heb ik het verlaten dorp doel gefotografeerd. Ik ben expres niet gaan urban exploren, omdat dit te makkelijk wa. Ik heb gefocust op de leegte van het dorp, en het verval van de tijd. in dit dorp wonen namelijk nog altijd mensen. deze mensen kun je zien als een lifeline voor het dorp. het laatste stukje strohalm wat wordt vastgepakt. Deze mensen vondt ik eigenlijk veel interessanter, maar die wilden niet meewerken, omdat die wekelijks hierom worden gevraagd.
Ik vindt het fascinerend dat Doel op zon zijden draadje blijft bungelen. Ik wilde dus niet de leegte vastleggen , maar die laatste wil om te blijven leven als dorp. dit zie je onderanderen terug door het feit dat er nog elektriciteit door het dorp heen loopt , en er nog uithangborden hangen.
Voyeurism opdracht: stiekem je docent fotograferen terwijl hij met je praat. voor de opdracht voyeurisme moesten wij mensen fotograferen zonder dat zij dit door hadden. dit is een gevaarlijke opdracht, omdat het deels in strijd zou kunnen zijn met de wet. Echter wilde ik het niet zo goed doen als de rest. De meeste mensen pakten een superzoom en gingen in de bosjes liggen. dit is te makkelijk dacht ik. toen heb ik mijn go pro gepakt en de hele klas de gehele dag gefotografeerd zonder dat ze dit door hadden.
TACTILITTEIT: voor de opdracht tactiliteit van school, moesten wij voelbare dingen weer voelbaar proberen te maken door beeld. na de eerste drie dagen geen flauw benul te hebben gehad van wat de docent hiermee bedoelde, ben ik een dag van tevoren nog bezig geweest om deze opdracht uit te werken. wij moesten door beeld heen gevoel van textuur creëren. dit gevoel heb ik nooit en heb ik nooit willen ambiëren bij anderen. wat dat betreft was het een super vette opdracht.
WORK FOR DAAN, PART 1: Voor de les van daan hebben wij verschillende opdrachten moeten doen. een van deze opdrachten was dat wij binnen drie weken een serie moesten maken over familievorm, in mijn geval dan. Ik heb namelijk altijd idee over vormen. dan zie ik een skyscraper, en dan denk ik: dat is precies de zelfde vorm als een pak hagelslag, alleen is de rest heel erg anders. Dit inspireerde mij ook in New york heel erg. Daar komt de opdracht eigenlijk ook vandaan. mijn serie gaat over famillievormen. achteraf is deze serie hard gefaald, en heb ik hem over moeten doen. de serie is in elke vorm heel erg gefaald. het heeft niet de kwaliteit die ik beaam, en de beelden lijken niet overeen te komen met elkaar.
Voor deze opdracht moesten wij onszelf thuis inflitsen, en meerdere keren in een foto editten. deze plaat heeft mij erg geholpen omdat het een keer een andere opdracht was dan alle andere. Ik he sowieso al vaker het ideee dat ik mijzelf meer moest vastleggen. Deze opdracht was ook heel lastig, omdat je gewoon niet weet wat je gaat maken ( je staat immers voor de camera en er niet achter). toch vet! Ook het leren omgaan met de flitser was in dit geval erg moeilijk, want je wil jezelf toch overal even duidelijk in beeld hebben. Daarom heb ik de flitser steeds ongeveer anderhalve meter bij mij vandaan gehouden, zodat ik overal even licht op sta.
Daan les 1: voor de eerste lessen van daan moesten wij veel doen met de flitser. erg tof en handig, want ik begrijp niks van flitsers. de opdracht was hier om ondergaande zon te fotograferen met flitser.
Voor narratief volg ik een groep: de Liefhebbers van de Citroen DS. in deze serie onderzoek ik waarom mensen na 60 jaar ecologischere, snellere, motorisch betere, lichtere en moderne auto's nogsteeds een oude auto wil rijden.
Backstage portretten: BOKOESAM.
In de serie backstage portretten portretteer ik artiesten voor of na hun optreden. In deze serie confronteer ik ze met mijn camera en fotografeer ik ze recht in hun face, opzoek naar de emotie vlak voor of na de show. Dit is licht geïnspireerd op het werk van platon: www.platonphoto.com
in de serie backstage portretten portretteer ik artiesten voor of na hun optreden.
Dit keer portretteerde ik Ray Fuego, een Amsterdamse rapper die er om bekend staat dat hij anders is als alle anderen. veel tattoo's, terwijl hij zelf best rustig is. tot dat hij het podium op stapt. hij is een soort scream punker die hiphop maakt. De overeenkomst tussen die muziek is heel gek, maar het klinkt cool. Ik heb hem altijd gezien als een interessant persoon, die heel erg conscious lijkt bezig te zijn met wat hij ook doet. hijs slim en lijkt veel te observeren. dit wilde ik graag vastleggen.
Daan -opdracht:
De families van willie. willienees ( of eigenlijk yesper ) is een jongen die ik ken van the scene. Ik heb hem bij feestjes backstage een paar keer gesproken en steeds weer raakten we aan de praat. Over hem, over mij, over de rapscene en het leven. over loze dingen zoals auto's. maar altijd was het gesprek leuk en interessant, zelfs als het over oninteressante dingen ging.
Ik kom uit een best wel welvarend gezin, en hij absoluut niet. zijn gezin is all about trouble. toch is er iets wat ons Connect aan elkaar. We raakten verder in contact en werden vrienden zonder elkaar veel te zien of veel van elkaar te weten. tot dat hij een paar dagen geleden vroeg om persfotos. die had hij niet, en of ik die wilde maken. Ik heb willie altijd een interessant persoon gevonden. zijn leven maar ook zijn uiterlijk. Na de shoot raakten we aan de praat over zijn verleden als jonge jongen in een opvang, jongen die geen basisschooldiploma, maar wel twee MBO diploma's ( koks en schilder) diploma's heeft. een jongen met gescheiden ouders, die op paardrijden zat en in drugs handelde. Ik raakte zo geïnspireerd door hem, dat ik begon te fascineren over hem en zijn leven. hoe dit er ut zou zien, wat hij doet en waar hij vandaan komt. " hoe ziet zijn dagelijks leven er uit" is de leidende vraag van mijn beeldend onderzoek naar Willienees AKA Yesper.
Ray fuego- SMIB crew:
Wat ik bij de SMIB crew ( als je wil weten wat het is, het is moeilijk te definieren, je komt het dichtst bij met "creatief collectief" ) is iets anders dan al het andere wat er al is geweest. Ze maken kleding ( bijna altijd uitverkocht) , muziek ( veel verkocht) , foto's en zijn een creative crew die hun eigen clips schieten. Het is meer dan een fanbase, het is bijna een movement waar je bij hoort. dit wil ik uitbeelden.
PErsofoto's van een grungeband:
deze persfoto's heb ik gemaakt van een grungeband van een jongen die ik kende.
Ik heb deze jongens zo veel mogelijk gevraagd het gevoel wat zij bij de band krijgen in materiaal uit te beelden zoals kleding, maar ook hun pose. Ik probeer zo een gevoel uit te beelden in een simpel portret .
Rappers: Chun sensei. rokend. grote ketting, grote Gucci bril.
al vanaf mijn jeugd luister ik naar hiphop. van grandmaster flash, tot aan Wiley. alles is vet. vanaf het moment dat Ik fotografeer, heb ik hiphop heads mogen fotograferen. hiphop heeft mij altijd geïnspireerd, omdat het genre echt heel erg anders is als anderen ( punk lijkt wel een beetje op rock, maar wat lijkt er een beetje op hiphop). Hiphop is ook het genre wat het meest is veranderd, en dat levert veel kritiek op. het genre klonk eerst zo:https://www.youtube.com/watch?v=KutXyPEEbQs , terwijl het nu zo klinkt:https://www.youtube.com/watch?v=LJjsm6CVsG8.
Het enige wat niet is veranderd in 45 jaar hiphopcultuur, is dat men heel veel geeft om het uiterlijk. en dat wil ik vastleggen.
Serie Rappers: portraits van Rapper leafs sensei.
Portrettenserie: crowdemotions.
Voor tom's flitsopdracht moesten wij een foto nemen van onbekenden. deze opdracht heb ik letterlijk opgepakt door een onbekende te fotograferen (verderop op deze pagina) maar ik heb ook veel foto's geschoten van de crowd in de moshpit.
Reden: een van de artiesten die ik vaak fotografeer ( Yung internet) vraagt mij altijd om foto's van het publiek te maken. dit is goed voor de socials, omdat mensen anderen kunnen taggen E.D. super boring om te doen, maar klant is koning. ik heb dit een x aantal shows gedaan en editte altijd met lichte tegenzin deze foto's. het enige leuke was dat ik altijd zelf midden in de moshpit stond, en roekeloos om mij heen flitste. Ik was mij er compleet van bewust dat ik heel erg een was met totaal onbekende mensen. 30/40/50 totaal onbekenden met de zelfde emotie. wat ik zag was uitputting, kracht en emotie. wat ik rook was zweet en bier.
Ik heb in deze opdracht ingezoomd op de koppen van compleet onbekenden in de zelfde crowd die allemaal de zelfde emotie delen. ik wilde de rauwheid van de emotie laten zien.
Dit is een map die ik heb gemaakt. het is een gecombineerde map van moorden rondom de tien grootste steden van America. Dit heb ik gevonden via de website thetrace.org. De moorden, of eerder shootings zijn allemaal shootings waar politie bij betrokken is geweest. Ik heb hier een gecombineerde map gemaakt, omdat ik de killings niet wilde refereren aan een specifieke stad. Dezelfde politie gebruikt hevig geweld om in te grijpen in vooral de black communities. Deze communities hadden elk weer hun manier om te zorgen dat zij konden communiceren, zonder dat de politie het door had. Hier zijn onder andere veel gangsigns voor gebruikt en ook nog een aantal andere manieren. Deze maps ga ik combineren met de gangsigns, omdat dit bijna een directe combinatie is
TECHNIEK:
Voor de techniek lessen van Gerard hebben wij deze periode veel verschillende technieken gebruikt die niet heel erg dichtbij fotografie zelf liggen. voor mij waren de uitgangspunten duidelijk: Ik wilde dit juist niet masseren. het masseren van iets betekent dat je precies weet wat je doet. ik heb veel gebruik gemaakt van het toeval. for instance: het middelste werk heb ik gemaakt door expres te veel verf te gebruiken en zien hoe de roller dit uitwerkt. bij bijna elk werk heb ik een deel van de productie aan het lot over gelaten, om te kijken hoe dit zichzelf maakt. Dit heb ik gedaan naar aanleiding van het feit dat ik ook de productie van sommige foto's aan het lot heb overgelaten. de moshpit bracht mij in contact met mensen, ik ben alleen actief in die moshpit gestapt, niet naar die mensen toe. die mensen zelf zijn ook niet actief naar mij toe gegaan. dit gebeurde.
<x:xmpmeta xmlns:x="adobe:ns:meta/" x:xmptk="Adobe XMP Core 5.6-c145 79.163499, 2018/08/13-16:40:22 ">
<rdf:RDF xmlns:rdf="http://www.w3.org/1999/02/22-rdf-syntax-ns#">
<rdf:Description rdf:about=""
xmlns:xmp="http://ns.adobe.com/xap/1.0/"
xmlns:aux="http://ns.adobe.com/exif/1.0/aux/"
xmlns:photoshop="http://ns.adobe.com/photoshop/1.0/"
xmlns:xmpMM="http://ns.adobe.com/xap/1.0/mm/"
xmlns:stEvt="http://ns.adobe.com/xap/1.0/sType/ResourceEvent#"
xmlns:stRef="http://ns.adobe.com/xap/1.0/sType/ResourceRef#"
xmlns:dc="http://purl.org/dc/elements/1.1/"
xmlns:tiff="http://ns.adobe.com/tiff/1.0/"
xmlns:exif="http://ns.adobe.com/exif/1.0/">
<xmp:CreatorTool>Adobe Photoshop CC 2019 (Macintosh)</xmp:CreatorTool>
<xmp:CreateDate>2019-09-19T15:24:54</xmp:CreateDate>
<xmp:ModifyDate>2019-09-26T13:47:18+02:00</xmp:ModifyDate>
<xmp:MetadataDate>2019-09-26T13:47:18+02:00</xmp:MetadataDate>
<aux:SerialNumber>6052252</aux:SerialNumber>
<aux:LensInfo>500/10 500/10 14/10 14/10</aux:LensInfo>
<aux:Lens>50.0 mm f/1.4</aux:Lens>
<aux:LensID>160</aux:LensID>
<aux:ImageNumber>160044</aux:ImageNumber>
<aux:ApproximateFocusDistance>178/100</aux:ApproximateFocusDistance>
<photoshop:DateCreated>2019-09-19T15:24:54.017</photoshop:DateCreated>
<photoshop:ColorMode>3</photoshop:ColorMode>
<photoshop:ICCProfile>sRGB IEC61966-2.1</photoshop:ICCProfile>
<xmpMM:DocumentID>adobe:docid:photoshop:af4f71fa-00e3-ff40-8fba-83e447c9a12c</xmpMM:DocumentID>
<xmpMM:InstanceID>xmp.iid:b23d7517-ac1d-4153-88b4-1a7733a1f91b</xmpMM:InstanceID>
<xmpMM:OriginalDocumentID>832EC948F9C90D87506B179C561C910C</xmpMM:OriginalDocumentID>
<xmpMM:History>
<rdf:Seq>
<rdf:li rdf:parseType="Resource">
<stEvt:action>saved</stEvt:action>
<stEvt:instanceID>xmp.iid:b5e6a41f-0d98-4837-884d-357b1965b51b</stEvt:instanceID>
<stEvt:when>2019-09-25T10:24:46+02:00</stEvt:when>
<stEvt:softwareAgent>Adobe Photoshop CC 2019 (Macintosh)</stEvt:softwareAgent>
<stEvt:changed>/</stEvt:changed>
</rdf:li>
<rdf:li rdf:parseType="Resource">
<stEvt:action>converted</stEvt:action>
<stEvt:parameters>from image/jpeg to application/vnd.adobe.photoshop</stEvt:parameters>
</rdf:li>
<rdf:li rdf:parseType="Resource">
<stEvt:action>derived</stEvt:action>
<stEvt:parameters>converted from image/jpeg to application/vnd.adobe.photoshop</stEvt:parameters>
</rdf:li>
<rdf:li rdf:parseType="Resource">
<stEvt:action>saved</stEvt:action>
<stEvt:instanceID>xmp.iid:711a8dad-60d0-431e-9c65-8b354d48f6bf</stEvt:instanceID>
<stEvt:when>2019-09-25T10:24:46+02:00</stEvt:when>
<stEvt:softwareAgent>Adobe Photoshop CC 2019 (Macintosh)</stEvt:softwareAgent>
<stEvt:changed>/</stEvt:changed>
</rdf:li>
<rdf:li rdf:parseType="Resource">
<stEvt:action>saved</stEvt:action>
<stEvt:instanceID>xmp.iid:b23d7517-ac1d-4153-88b4-1a7733a1f91b</stEvt:instanceID>
<stEvt:when>2019-09-26T13:47:18+02:00</stEvt:when>
<stEvt:softwareAgent>Adobe Photoshop CC 2019 (Macintosh)</stEvt:softwareAgent>
<stEvt:changed>/</stEvt:changed>
</rdf:li>
</rdf:Seq>
</xmpMM:History>
<xmpMM:DerivedFrom rdf:parseType="Resource">
<stRef:instanceID>xmp.iid:b5e6a41f-0d98-4837-884d-357b1965b51b</stRef:instanceID>
<stRef:documentID>832EC948F9C90D87506B179C561C910C</stRef:documentID>
<stRef:originalDocumentID>832EC948F9C90D87506B179C561C910C</stRef:originalDocumentID>
</xmpMM:DerivedFrom>
<dc:format>application/vnd.adobe.photoshop</dc:format>
<tiff:ImageWidth>4016</tiff:ImageWidth>
<tiff:ImageLength>6016</tiff:ImageLength>
<tiff:BitsPerSample>
<rdf:Seq>
<rdf:li>8</rdf:li>
<rdf:li>8</rdf:li>
<rdf:li>8</rdf:li>
</rdf:Seq>
</tiff:BitsPerSample>
<tiff:PhotometricInterpretation>2</tiff:PhotometricInterpretation>
<tiff:Orientation>1</tiff:Orientation>
<tiff:SamplesPerPixel>3</tiff:SamplesPerPixel>
<tiff:YCbCrPositioning>2</tiff:YCbCrPositioning>
<tiff:XResolution>3000000/10000</tiff:XResolution>
<tiff:YResolution>3000000/10000</tiff:YResolution>
<tiff:ResolutionUnit>2</tiff:ResolutionUnit>
<tiff:Make>NIKON CORPORATION</tiff:Make>
<tiff:Model>NIKON D750</tiff:Model>
<exif:ExifVersion>0230</exif:ExifVersion>
<exif:FlashpixVersion>0100</exif:FlashpixVersion>
<exif:ColorSpace>1</exif:ColorSpace>
<exif:CompressedBitsPerPixel>4/1</exif:CompressedBitsPerPixel>
<exif:PixelXDimension>3096</exif:PixelXDimension>
<exif:PixelYDimension>4056</exif:PixelYDimension>
<exif:UserComment>
<rdf:Alt>
<rdf:li xml:lang="x-default"> </rdf:li>
</rdf:Alt>
</exif:UserComment>
<exif:DateTimeOriginal>2019-09-19T15:24:54</exif:DateTimeOriginal>
<exif:ExposureTime>10/4000</exif:ExposureTime>
<exif:FNumber>63/10</exif:FNumber>
<exif:ExposureProgram>1</exif:ExposureProgram>
<exif:ISOSpeedRatings>
<rdf:Seq>
<rdf:li>1600</rdf:li>
</rdf:Seq>
</exif:ISOSpeedRatings>
<exif:ShutterSpeedValue>8643856/1000000</exif:ShutterSpeedValue>
<exif:ApertureValue>5310704/1000000</exif:ApertureValue>
<exif:ExposureBiasValue>0/6</exif:ExposureBiasValue>
<exif:MaxApertureValue>10/10</exif:MaxApertureValue>
<exif:MeteringMode>5</exif:MeteringMode>
<exif:LightSource>0</exif:LightSource>
<exif:Flash rdf:parseType="Resource">
<exif:Fired>False</exif:Fired>
<exif:Return>0</exif:Return>
<exif:Mode>2</exif:Mode>
<exif:Function>False</exif:Function>
<exif:RedEyeMode>False</exif:RedEyeMode>
</exif:Flash>
<exif:FocalLength>500/10</exif:FocalLength>
<exif:SensingMethod>2</exif:SensingMethod>
<exif:FileSource>3</exif:FileSource>
<exif:SceneType>1</exif:SceneType>
<exif:CustomRendered>0</exif:CustomRendered>
<exif:ExposureMode>1</exif:ExposureMode>
<exif:WhiteBalance>0</exif:WhiteBalance>
<exif:DigitalZoomRatio>1/1</exif:DigitalZoomRatio>
<exif:FocalLengthIn35mmFilm>50</exif:FocalLengthIn35mmFilm>
<exif:SceneCaptureType>0</exif:SceneCaptureType>
<exif:GainControl>2</exif:GainControl>
<exif:Contrast>0</exif:Contrast>
<exif:Saturation>0</exif:Saturation>
<exif:Sharpness>0</exif:Sharpness>
<exif:SubjectDistanceRange>0</exif:SubjectDistanceRange>
<exif:SubSecTime>17</exif:SubSecTime>
<exif:SubSecTimeOriginal>17</exif:SubSecTimeOriginal>
<exif:SubSecTimeDigitized>17</exif:SubSecTimeDigitized>
<exif:SensitivityType>2</exif:SensitivityType>
<exif:GPSVersionID>2.3.0.0</exif:GPSVersionID>
</rdf:Description>
</rdf:RDF>
</x:xmpmeta>
De laatste tijd ben ik mij meer gaan focussen op de mensheid. Er begon zich een vraag te vormen in mijn hoofd: waarom doen wij hoe wij doen. om dit te bewijzen, heb ik gekeken (en geteld) hoevaak mensen hetzelfde doen op bepaalde kritieke punten in de stad. Wat volgde was een opsomming aan vragen die steeds verwant aan elkaar waren. het antwoord hierop zoek ik niet. De vraag is leidend, het antwoord niet. de laatste vraag die hier uit voort kwam, is op dit moment leidend voor het project
Waarom doen we allemaal hetzelfde?
Waarom doen we hoe we doen?
Wat zijn ongeschreven regels?
wat zorgt er voor dat we die regels volgen?
zijn wij onderdeel van een systeem?
Hoe werkt 'ons' systeem?
Is dit systeem wel ons systeem, of een computersysteem?
Zijn wij traceerbaar?
Wat zegt mijn informatie over mij?
wat is de waarde van informatie?
wat is onze waarde tegenover onze informatie?
En hierbij de definitieve vraag:
wat is waarheid?
Uitleg: In onze samenleving zijn we steeds meer afhankelijk van computers. Deze computers werken met data
en transporteren deze data om naar een voor ons begrijpbare beeldende vertaling. Dit beeld is voor ons de realiteit maar is in feite een vertaling van een combinatie van voor ons onbekende codes.
Wat is waarheid?
inactive activity is a project about my unconscious bodily movements during sleep.
I had a long lasting struggle with sleep and the dedicated losing control. Because for me the, the fear of sleep was all about that: fear of losing control. I did not have the feeling that I lost control over my body and mind. in that way the project worked out self healing.
I want my body to speak, since it’s my body what's moving. I don’t want the other process (being awake) to do with it in the making itself, as the project is about my unconscious movements in sleep. Being asleep will let my body be both the subject and the medium of use. Being awake won’t because of the awareness I have over my body and surroundings in a conscious state. The aspect of the opposite process of sleeping, being awake, makes sure that everything will be set up right and be recorded. It was a big decision not to take photos but to record real movements and sounds unconsciously. I only needed to stipulate the conditions. But that is the only way to capture the reality of non-consiousness
It was a big decision not to take photos but to record real movements and sounds unconsciously. I only needed to stipulate the conditions. But that is the only way to capture the reality of non-consiousness
The passing of time
een ode aan het verliezen van emoties, persoonlijkheid, gedachten en tijd in de openbare ruimte. De emotionele afstand die wij mentaal doen van de fysieke werkelijkheid lijkt groter te zijn dan we zelf doorhebben.
research: bodily movements
Ik merkte een tijd lang al dat beweging hetgeen was wat mij fascineerde. Dus heb ik mijn oude werk bekeken, en hier nieuwe edits van gemaakt. Ik kwam erachter dat de beelden niet heel gelaagd waren, tot dat ik uitsnedes ervan maakte zoals de handen. Ik merkte dat het uitbeelden van emoties moeilijk gaat per beeld, en week in dit proces dus af van het fotograferen.
With that being said, besloot ik dus het fotograferen voor dit project helemaal los te laten. Mijn doel was dan ook om dit blok ander beeld te maken dan fotobeeld.
Er is geen mogelijkheid om iets af te beelden wat er niet is. Iets wat je niet ziet, maar alleen voelt, kan je gewoon niet fotograferen. En in de fotografie moeten we dit ook zeker niet proberen. Daarom heb ik in mijn project dit ook losgelaten. Ik merkte dat het gevoel van extase wel uit te beelden was, maar niet te fotograferen. Je kan het alleen nabootsen of invriezen. Maar dan nog sta ik te kijken naar iemand die in extase is, en zie ik die extase zelf niet. Fotografie valt op dat moment terug in esthetische stereotypen die we allemaal wel kennen. Maar we moeten wel, want er is geen mogelijkheid om iets af te beelden wat er niet is. Iets wat je niet ziet, maar alleen voelt, kan je gewoon niet fotograferen. En in de fotografie moeten we dit ook zeker niet proberen. Daarom heb ik in mijn project dit ook losgelaten. Ik merkte dat het gevoel van extase wel uit te beelden was, maar niet te fotograferen. Je kan het alleen nabootsen of invriezen. Maar dan nog sta ik te kijken naar iemand die in extase is, en zie ik die extase zelf niet. Fotografie valt op dat moment terug in esthetische stereotypen die we allemaal wel kennen
Ik vond in mijn archief beelden terug die ik had getekend in de moshpits van shows die ik deed als tourfotograaf. In die tijd werd ik gevraagd om veel beelden te maken van de fans en stond ik dus in de moshpit te fotograferen. helaas leverde dit vaak foto's op van bewegende mensen, in plaats van de beweging en de kracht zelf. Ik besloot geen fotografie te gebruiken bij dit project, maar wel door te gaan met beeld. De registratie van bewegingen en de suggestie hiervan werkte voor mij in combinatie met beeld en geluid beter.
