Dit portret van alex ten napel deed mij erg denken aan een schilderij van keith haring. was de gelijkenis is: er word iets heel normaals in een andere omgeving te zetten. om een of andere reden zijn de beelden van keith haring nooit saai om naar te kijken, en zijn ze een inspiratie voor velen. De overeenkomst zit hem naar mijn mening ook in de gezichten. Het beeld van keith haring vertoond geen emoties omdat er geen gezicht zichtbaar is, maar ook het beeld op de foto vertoont niet heel veel emoties op het eerste gezicht. Dat het beeld van keith haring ook is omringd door blauw ( net zoals de meid op de foto) is complete bijzaak
Deze plaat van david galjaard deed mij in elk opzicht denken aan het prachtige werk van stephen shore. de manier waarop een niet zo heel erg belangrijke of beroemde plek wordt vastegelegd is gewoon erg tof. Dit werk van stephen shore is ook te zien in "uncommon places", een boek waar hij foto's neemt van alledaagse plekken. zo'n uncommon place lijkt het werk van david galjaard ook. om een of andere manier vindt ik het werk van stephen shore altijd erg boeiend om naar te kijken, omdat zijn uitsnedes altijd kloppen, maar nooit logisch zijn. daarom is zijn beeld spannend om naar te kijken, en daarom is het zo goed. dit laatste gebeurt overigens ook bij het laatste beeld. Why zou je die boom er half op zetten? maar het werkt wel.
Deze foto van elspeth diederix doet mij in elke manier denken aan een foto die ik vorige week heb genomen. De hand van elspeth gaat over een serie die zij maakte over een cottonfield. Dit kan je zien aan de handen ( want er staan bloemen op) de overeenkomst is: de hand. de hand laat altijd iets zien. Ik denk sowieso dat je aan iemand zijn handen veel kan zien. je kunt werkershanden echt herkennen, door het eindeloze gebruik ervan. dat tekent mensen. de hand laat altijd zien waar je bent, dat ook.
Deze foto van martin riemers laat erg goed zien hoe het stadsleven in elkaar zit in een drukke grote stad: veel mensen drukte beweging en licht. deze plaat schoot ik ook in new york. hij lijkt er erg op. het enige aanzienlijk verschil- vind ik - is dat mijn beeld geen beweging suggereert - en het andere werk wel. Dit heb ik met een specifieke reden gedaan. Ik wilde namelijk helemaal niet dat de stad bewegelijk leek door de beweging te laten zien. Ik wilde de drukte laten zien door dingen te laten zien die er op dat moment gebeuren ( vrachtwagen op een kruispunt, wachtend achter taxi, man die daar achter loopt, mensen die over steken. een taxi daartussen, allemaal voor het shoppende publiek). door dit allemaal in een laag sluitertijd te zetten verdwijnen deze mensen allemaal
Dez foto van Reinier Geritssen showt een drukke dag in new york, ookal is het een compilatie. Hetzelfde beeld kreeg ik in new york zelf en op camera. eigenlijk had ik van te voren al dit idee . Ik wilde graag alle verschillende emoties en mensen in een beeld pakken ( zonder dit te photoshoppen) omdat er zo'n enorme overkill aan mensen en emoties zijn.
Dit beeld van gaat over de verandering van het zelfde beeld door middel van tijd. Een foto die ik in de metro van new york schoot gaat daar ook over. Ik vindt de metro van new york een prachtig tafereel. wat is het eigenlijk? je staat ergens op te wachten met meerdere mensen om ergens heen te gaan. iedereen gaat iets doen. iedereen staat daar als een klein eilandje in de stilte voor de storm die "iets doen " heet. De foto van Wilfried de jong geeft voor mij aan dat mensen en dingen altijd doorgaan en altijd doorlopen. soms moeten wij hier stil bij staan. ook zijn de kleuren die vrijgegeven worden in de foto: geel rood blauw en groen mooie kleuren die erg sterk met elkaar in contrast liggen. die kleuren heb ik in mijn foto uit het beeld gelaten, omdat ik meer de essentie van het beeld wilde laten zien. De essentie is in dit geval bijvoorbeeld de tijd. Wij staan stil en de rest gaat door.
Dit werk is van mijzelf: dit bovenstaand werk dan. Het werk gaat over het veranderen van de tijd en deze aarde. ook gaat het over hoe wij hier stil bij staan. Ik heb deze foto genomen op de plek waar wij mijn oma uitstrooiden. Wie je op de foto ziet is mijn moeder en haar vriendin in de zee waar we haar uitstroomden. WOUT BERGER, maakte een bijna zelfde werk over het water. De foto is genomen op steeds dezelfde plek, op steeds dezelfde manier. het enige wat anders is is het weer, en de jaargetijden. Het werk laat zien dat bijna alles een momentopname is van wat het is, en dat dit zo kan veranderen. dit zorgt voor een compleet ander beeld, maar toch horen de beelden bij elkaar. dit merk je als je er langer naar kijkt. ik denkt dat je dit gevoel ook krijgt bij mijn werk
Why am i here doet mij denken aan het album van U2 - en specifiek de artwork er van. de plaat heet no line on the horizon. No line on the horizon betekent letterlijk dat er geen einde is. dit is een beetje plat gezegd ook wat je op deze foto ziet. De plaat is gemaakt door Hiroshi sugimoto, op lake constance. Dat het een meer is en geen zee laat voor mij de magie wel een beetje verdwijnen, maar dat ik dit moet opzoeken om te weten te komen, zegt ook veel. tevens is het meer 70.000 meter lang, wat het toch een sort zee maakt. Dit werk laat mij afvragen waarom ik ergens ben, en waar ik ben. want dit zie je niet. dit is niet de vraag wat Hiroshi Sugimoto wil laten zien, maar wel mijn interpretatie. Daarom doet het mij denken aan de foto I am here but why van jaap scheren.
Dit portret doet mij denken aan the pope van francis bacon.
Francis bacon heeft zijn portret laten inspireren op het portret van velazquez: pope 1. In dit portret zien we een keurige pope op een troon.
Wat probeer bacon hier mee uit te beelden: dat hij de huidige paus haat. dat het hele beeld van de paus helemaal niet klopt en dat het eigenlijk een vreedzame zak is. Dit terwijl hij op een troon zit die eigenlijk is bedoelt voor iemand die het geloof de goeie kant op duwt, en iemand die representatief is voor zijn geloof. iemand portretteren op een troon die daar volgens jou niet hoort. en door dat je iemand op een troon ziet ( iemand op een troon is vaak een open persoon met aandacht voor uiterlijk die er goed uit ziet) die er slecht uit ziet voel je de tegenstellingen.
The bean ( eigenijk cloud gate, door anish kapoor) doet mij denken aan het werk "vista". hoe twee beelden worden betrokken tot een kunstwerk is heel erg vet. het werk is multifunctioneel en ook interactief omdat het een spiegel bevat, of eigenlijk spiegelend is. Al is dit in het geval van de Bean misschien niet perse de bedoeling. In het werk vista zie je ook een spiegel. wat je in deze spiegel ziet lijkt niet uit te maken, want het lijkt te gaan om de vorm, maar ook om het feit dat er "iets staat in de spiegel". want waar ligt de essentie van de spiegel als je hetgeen gereflecteerd wordt niet kan zien.
In deze foto gaat het mij meer om de sfeer die je wil laten zien dan wat er fysiek staat. Het feit dat er twee personen vrij vochtig in het beeld staan op beide foto's, zorgt er voor dat de foto's lichtelijk de zelfde tint hebben. Het is op een andere manier gecreëerd. De onderste foto is van Arnoud bakker, de bovenste van mijzelf. Arnoud bakker geeft de modellen een ding mee die ik ze niet mee geef: doordat hij ze met een oude camera fotografeert, lijkt het vrij tijdloos. zijn werk gaat om de poging om een ideale vrouw te schetsen. dit lukt volgens hem op deze manier. De houding van de vrouw is vrij tijdloos, maar ook die van mij is het. hij suggereert dat de schoonheid van de vrouw tijdloos is.
Tijdloosheid is sowieso iets wat je moeilijk met fotografie kan laten zien. Je maakt sowieso een momentopname, dus dat kan bijna niet goed gaan. wat je goed ziet in beide werken , is dat hetgeen wat het eventueel niet tijdloos kan maken ( meubels, whatever) er uit is gezet. zo gaat het alleen om ons lichaam, en die is vrij tijdloos. Ik wilde deze tijdloosheid ook fotograferen door voor altijd een opname van mijzelf te hebben.
Deze plaat doet mij veel denken aan het beeld van Why am I here. inderdaad, de zelfde foto. IK denk dat deze foto's een van mijn meest duidelijke foto's is die ik heb gemaakt. je ziet namelijk maar drie dingen: het gebouw de lucht en een camera. dhet gebeurt niet vaak dat je dit als enige ziet in een drukke stad. Ik heb deze foto genomen op een totaal onbelangrijke plek in de stad -een klein tussenstraatje- en vroeg mij daarom af : waarom wordt ik in dit stukje van de stad specifiek gefilmd en wat heeft dit gebouw voor een specifieke waarde dat ik hier moet worden gefilmd. Why moet ik hier worden gefilmd, why sta ik hier? Why am I here en waarom wordt ik hierop gecheckt?
In deze door rogier fokke gemaakte serie over de oorlog, wordt er gefocust op fysieke herinneringen uit de oorlog. deze vrouw herinnerde zich veel aan een instrument, waaraan zij alles hecht. Dit instrument (viool) en de oorlog waren twee leidende factoren door de 4 jaar die de oorlog duurde. Deze vrouw heeft haar herinnering in een stuk materiaal gestopt. Dit is sowieso iets wat vaak gebeurt. Als iemand overlijdt, zet je ook een kaarsje bij die foto. Die foto is namelijk de plek van materialistische herinnering aan een persoon. Vaak fotografeer ik zelf ook artiesten. Deze zie je echter niet altijd even "close" met hun instrument zijn. Dit zie je vooral niet bij rockmuziek. daarom wil ik graag backstage fotograferen, om dat je dan een andere kant van een artiest ( ook het stemmen ) kan zien. afgelopen weekend schoot ik een intieme plaat van een vriend van mij, en zijn instrument. omdat je de band ziet tussen mens en instrument, hebben deze foto's veel gemeen. De vrouw praat er over, bij mijn foto zie je het fysiek, vooral door het handje op de riem en de blik er naar toe. Ik heb bij deze foto een soort van half ingegrepen. Ik heb niet ingegrepen op de gitarist zijn doen, maar wel op waar ik zelf stond. Ik heb mijzelf zo neergezet dat alle lijnen op de foto leiden tot de gitarist en zijn gitaar, zodat je vanuit alle kanten naar dit punt wordt geleid.
Dat het in beide foto's een instrument betreft, is eigenlijk pure toeval en doet er niet toe. het gaat om de mens een een goede band en herinnering aan iets materialistisch.
Trabant man heet deze foto. deze foto heb ik als inspiratie gebruikt voor mijn project over DS eigenaren .
Ik heb deze foto genomen om dat ik van mening ben dat "wat jij bezit" onderdeel uitmaakt van wie jij bent en wat jij doet. wat jij bent verteld misschien wel het grootste verhaal over jou als persoon. het verteld meer over jou dan dat je zelf eventueel zou kunnen doen. dit doe ik ook omdat je dan makkelijk de emotie van de eigenaren in hun gezicht ziet. daarom hebben deze foto's veel gemeen.
In dit portret wordt tulani Gefotografeerd. het is een jongen zonder ouders, maar wordt gefotografeerd als een rijk en sterk persoon. Hij leeft in een tehuis, omdat hij wees is en nog geen achttien. ditzelfde deed ik met daniel. Een rijke jongen , die ik in een andere setting neerzette. Ik ben met hem naar een afgelegen plek gegaan vlakbij de suikerunie. dit is een vervallen gebouw. ik wilde die andere blik in zijn ogen creeeren. net zoals Tulani sterkte uitstraalt, moet Daniel angst maar ook een lichte verwarring uitstralen. Tulani wordt uit zijn space gehaald, en dit doe ik met Daniel ook. daar zit de kracht van het werk.
De foto vanishing traces van Scarlett graafland vindt ik heel erg fijn. het is een foto die heel veel ideeën en emoties bij mij oproept. de kleuren zijn zo fijn, en het hele beeld laat mij nadenken. het beeld staat open tot je eigen ideeën. Het gevoel wat ik bij deze twee platen is echt zo van "what the fuck". en dat is vet. deze wereld die wordt afgebeeld is vrij surrealistisch
op foto een lijkt het zo dat mensen "de oversteek" aan het maken zijn. deze mannen op de foto wilden graag naar Mexico maar dat werd ze onmogelijk gemaakt. deze zelfde vorm van overteken wordt nu vaak gebruikt door migranten. dat zie je op de andere foto. de vergelijking is niet precies dat op alle foto's iemand nat is. de vergelijking zit hem in de migratie.
Deze twee foto's gaan voor mij over precies hetzelfde. actually is het zo moeilijk te zien dat het wel uitleg nodig heeft.
Dit is hetgeen wat Judith van ijken te zeggen heeft over haar eigen project myfamily.
A series questioning the significance of social context, the status of intimacy and the role of constructing identity in these times. People in the street were asked to pose with Van IJken as if being related. Hereby visually changing strangers into close friends.
MyFamily consists of 23 double portraits.
dit gaat dus over Strangers die eigenlijk lijken alsof ze familie zijn. deze serie laat ook de awkwardness van familie en de gene naast je zien. de tweede serie heet welcome back in south Africa, en gaat ook over het awkward delen met een ander persoon waarmee je het leven nu eenmaal moet delen.
