MY ISA
A few weeks ago we went to the Photofair. It was so amazing that I could not hesitate to buy books there. Op de fotofair zag ik onder andere Het werk van Gabriel eisenmeier, die het boek the kyteman family heeft gemaakt. In dit boek laat hij alle facetten zien die the family is, en waar het allemaal geweest is ook. Dit boek laat het totaal plaatje zien van wat ik wil worden.
I went to an Exhibition yesterday. The exhibition itself was pretty cool, but the noise some of the instrument made sucked. I got a lil bored because of too many people talking. Toch gaf dit mij het gevoel dat al het externe geluid van de gebouwen zelf er bij hoorde. De expositie was erg futuristisch ingericht maar erg stil. dit vondt ik jammer. Zelf heb ik dan zoiets van: ik wil de toekomst ook kunnen horen, niet alleen kunnen zien, toch?
A Few days ago, we went to rotterdam to take a look at one of the old student's work. he had a very long, still pretty interesting story about his roots, and why he decided to not only take photo's. the story was about his original country down south america. He told us why the rock he made was blue. Once again, the story was pretty long, but still fascinating to hear. after that we took the time to go for a cup of coffee down rotterdam.
Een paar dagen geleden zijn wij met de klas naar groningen geweest. Whoehoe, eindelijk is het mij gelukt om de docenten te overtuigen om hier heen te gaan. Deze expositie ( in Der Aa Kerk, nogal een locatie) was van allerlei verschillende kunstenaars ( fotografisch werk maar soms niet te definiëren als fotograaf). een van de werken die ik erg vet vondt was die van Jakob weber : Uncanny Valley. Gefascineerd over "gewoonweg wat er te zien was op het beeld" besloot ik hem te mailen. Ik had het gevoel dat de zwarte tekst op het papiertje te weinig info gaf. toen heb ik hem gemaild. Ik citeer "
The name uncanny valley comes from masahiro mori a japanese robotic engineer.
If you want more info just google "uncanny valley robotic“
I took this name and imagined that there would be a valley where all these creatures live.
Thats why I choosed the black backdrop.
Of course these creatures do not live at the same place so I took these photographs in several places.
The project for me is not so much about robotics than more about the imitation and modification of the human body,
but of course robotics is an important part of that.
Today, we went to see the work of pyke koch at the centraal museum in Utrecht. We got told that we went to see pyke koch, which was cool because I didn't know a single thing about him. The art he makes is called magic realism. Yet I don't see why it's called Magic, because it's just a painting. The teacher gave us a pretty cool job: we had to seek and search for his personal sign. It was quite a job to, but i found some.
Normaal gesproken houd ik niet zo van dit werk. Het werk van pyke koch is zo realistisch dat je net zo goed even zou kunnen kijken. Daarom vindt ik het vaak moeilijk te begrijpen, en ook moeilijk om mijn eigen gedachten er bij te houden. Je kan dit vergelijken met het werk van daan brandt. ook dit vindt ik niet erg visueel interessant, omdat het te duidelijk is.
Today we went to the central museum to see the work of an utrecht native. The exposition was called man next door. the story was about a man living next door to the author of the book. The man was named kid, and he was living on the streets from time to time. infact, he was living in jail too. His neighbour decided to capture him from time to time.
We went to the Huis Marseille today, to go to an exposition. the exposition was about Jerusalem. the photo is made by Ad van Denderen. He has a Weird way of taking photos of the country. that weirdness really shows the country, as it has been living in a war for a few decades.
Toch zijn de foto's bijna van stephen shore achtige waarde. Je ziet dat meneer van denderen echt kijkt en zoekt. de werkwijze wordt vernoemd als documentairefotografie, maar dit is bijna museumwerk. de foto's zijn clean en er zit een soort emotie in. Ik weet het niet altijd goed onder te brengen wat ad van denderen met elke foto bedoelt, maar dat houdt het ook interessant. Bovendien helpen ook de echt heel erg mooie kleuren bij aan het project. de kleuren zijn bright maar zanderig. Ook helpt het mij te herkennen dat dit "gekloot" rond israel een hedendaags ding is. het land zelf ziet er namelijk niet heel nieuw uit. een van zijn werken is opgenomen in het archief van huis marseille.
I went to foam today, and wa so blown away that i forgot to take photo's over there. Stephanie Moshammer had an exhibition over there, about haiti. the colorsof the photo's were quite amazing. It really felt good to me, in a way. I felt that mrs moshammer became one with the people of haiti. Stephanie discovers the paradise that is haiti, including all the mess thats ont the streets. She gives me a clear picture, in a very good way.
We went to the NFM today. The exhibition was from a dutch photographer, who was able to travel the world to seek for white zones: specific places where you cannot have a telephone connection. she traveled the wold to get to all of these spots, which is pretty cool. the Exhibition itself was pretty weird because we had to leave our phones behind, and our shoes too. So I could not take a photo.
In deze serie was er iets wat bij mij de connectie maakte. Geen een van de plekken heeft ook maar iets met elkaar te maken, of met ons, maar het geeft mij het idee dat er toch een connectie was. dit zelfs voor dat ik het wist waar de expositie uiteindelijk over ging.
My camera on my phone does not work no more, so this photo is pretty weird. It's a photo made at the andre kertesz exhibition in Amsterdam. The exhibition was pretty cool, yet pretty weird. most of the exhibitions we go to, have a goal. this one did not really have a goal. It was just like " this is what he has made in his whole career". That felt weird. But still, I felt like i was watching the work of one of the earliest street photographers ever. The black and white works where simply amazing.
En toch is er een ding wat ik mij steeds afvraag: als een fotograaf zich in zijn leven met verschillende dingen bezig houdt, wat heeft het dan voor een zin om die beelden allemaal tegelijk op een plek te laten zien. Willen mensen een totaal beeld van die fotograaf krijgen ofzo? Ik snap dit nooit heel erg goed.
Als er een expositie is met één serie werken van de fotograaf, kan die kut of goed zijn. als je twee series laat zien is er altijd een die de andere in kwaliteit onderuit haalt.
When I was in new york, i went to the taglialatella gallerie. It's a gallery full of street art and other weird stuff just like jeff moons, and basquiat.
In deze werken is er een ding wat ik gewoon simpel weg amazing vindt : er wordt gewoon anders gedaan, en dit wordt goed gedaan. Hoe deze guys spelen met je mind is echt next level. Hoe zij er voor zorgen dat je ziet dat het hun werk is, maar het in tijds en plaatsbepaling allemaal aan elkaar kan refereren ook. het past gewoon bij elkaar. Ook de manier waarop de galerie itself het werk naar voren bracht is gewoon tof. geen idiote belichting, geen lijntjes voor het werk, Gewoon BANGGGG. Ik houd er van als kunst zoals in deze galerie in yo' face is. dit zorgt ervoor dat ik contact leg met het werk en dat het werk contact legt met mij. want als het werk dat niet doet, is de essentie van kunst een beetje weg. Dit zou ook de essentie van de kunst van onder andere warhol een beetje weghalen. Ook bijvoorbeeld die van keith haring, zijn werk wordt vaak gebruikt bij emancipatierechten en same sex dingen enzo.
When I was in New york, I really wanted to go to the moma. This is a picture of the moma stock, as I obviously forgot to take a photo. It was so magical.
Dit was zo verschrikkelijk magisch. Wat een werk. Ik stond voor een Barnett newman, en voelde dat werk gewoon compleet door mij heen gaan. dit was zo magisch
Stephen shore's full collection in de moma. Dit is iets als een ferrari zien rijden in italie. twee pieces of magik die elkaar alleen nog maar beter kunnen maken. Drie van stephen shore's werken kregen veel aandacht ( uncommon places, american turfaces en stephen shore's instagram account). Twee van die collecties kende ik al, maar waren toch magisch om te zien. In the moma hadden ze de werken ingelijst en opgehangen, zodat er niks aan het beeld onttrok. Ook hebben ze zijn werk laten zien doormiddel van oude negatieven op te lichten in een soort microscoop. Dit zorgt op een hele natuurlijke wijze voor wat leuke dynamiek in de show. de foto's waren wederom van alledaagse dingetjes. Alleen is er een verschil: In een museum zie je nog de witte muur, of andere werken. in zon microscoop zie je alleen het werk, de rest is omringd door zwart. dat zorgt voor wat extra magie.
In een andere ruimte werd door het moma aandacht besteed aan het werk wat hij maakt; op instagram. Dit werdt geshowd op "even" 25 iPad's. Ook dit werk fascineert mij enorm: https://www.instagram.com/stephen.shore/
De fotodok expositie who's in control: zo eeeeenorm vet, dat ik het gewoon ben vergeten foto's te maken. Er waren 4/5 verschillende fotografen gekomen die werk hadden gemaakt wat te maken had met "wie de controle heeft". dit was echt zo boeiend.
Het is natuurlijk ook een bijzonder iets. wij zitten op dit moment in een overgang van zaken. wie heeft de controle? geeft de politieagent je een boete, of de camera die automatisch ziet dat jij 2 kilometer te hard rijdt? wie geeft je nou eigenlijk die boete? de politieagent snapt het zeer zeker, als je zegt dat je echt naar 't toilet moet, de camera niet. daar gaat de hele expositie over. wie is wie en wie controleert wie? en hoe?
Het allervetste werk was van Esther hovers, in dit geval. Damn wat een concept, en toffe uitwerking ook. het concept ging over camera's die appart gedrag van mensen konden herkennen, en zich hier op konden focussen. deze camera's laten dus niet alleen zien wat er gebeurt, maar zien dus zelf ook. en dat is erg vet. maar ook super scary. want: je wordt gewoon in de gaten gehouden, en deze technologie is nog zeker niet zo ver dat deze camera's meteen alles goed doen. Dus is Esther hovers hier mee aan de gang gegaan, door dit te fotograferen. deze positie is de zelfde positie als die een camera vaak heeft. beetje hoog, vlakbij een druk punt ofzo. Deze beelden vormen een composit van meerdere beelden waar mensen apart gedrag op vertonen. de foto's zijn allemaal binnen een tijdsbestek van 5-10 minuten genomen.
Bredaphoto: wat was dat veel!
Ik moest bij Bredaphoto echt zorgen dat ik mijn eigen er bij hield, want wat was dat veel info zeg! er waren meer dan 55 fotografen aan het exposeren. Een van de werken hadden wij al eens eerder gezien, de anderen waren new to me. het leuke van het festival is dat het door de hele stad is, een beetje het zelfde als eurosonic in Groningen. overal zijn er plekjes waar men werk ophangt.
een van de vetste werken vondt ik die van de nieuwe fotograaf des vaderlands jan dirk van den burg: hij maakte de serie 'wethouders van middelgrote gemeenten met stekeltjeshaar'. supervet. in deze serie neemt hij staatsportretten van wethouders met stekeltjeshaar over van de website van die gemeenten. super vet. van die net niet hippe gemeentes met heel ouderwetse portretten, en nog ouderwetsere wethouders. Het is weer zo'n heerlijk fenomeen waar Jan dirk van den burg gebruikt van maakt.
Berlijn: Taio Onorato en Nico Krebs
Waar ik de rest van de presentatie van hun werk een beetje langdurig en saai vond, was het vooral hun werk over The great unreal wat erg tof was. the great unreal gaat over de maakbaarheid van dingen. In dit boek zijn ze naar America gereisd om een on the road serie te maken. letterlijk maken. een deel van de foto's is niet echt, maar geedit. en die edit en onechtheid staat centraal in het boek. Dit fenomeen in combinatie met America, is als 1+1=2. wat is nu echt in Amerika?
dit is een vraag die ik me vaak stel: "what's real"? Wat is er en wat was er al voor ons. welk deel hebben wij gemaakt en welk deel maakt ons. Dit is ook een subvraag geweest in mijn project over de persoonlijkheid in emoties.
Double take: Cortis & Sonderegger.
Wow damn! dit was sick. Dit was zo vet dat ik zelf een tijd lang niet door had wat de rondleider te zeggen had. als ik toen geld had, had ik dit straight away gekocht. het is voor mij een beeld wat ook mijn visie verteld over fotografie. hoe je het ook went of keert, het is en blijft plat. platter dan whatever. fotografie in de ruimte is gewoon beperkt mogelijk, en dat is heel erg kaderend naar de presentatie toe. Dit werk brengt daar veel verandering in.
Maar veel meer is het ook. het zegt mij meer over de visie die wij hebben bij beeld. beeld wordt vaak aangenomen als de waarheid, wat opzicht logisch is omdat we het herkennen. maar hier wordt het beeld gepresenteerd als een bewerkt geheel, wat mij vragen laat stellen over hoe wij beeld zien en begrijpen. dit kaatst de bal ook weer terug naar het werk van Krebs. iedereen is namelijk vrij verast als wordt gezegd dat het werk niet 'echt' is. dat wij hier door verast zijn, zegt veel over hoe wij denken ten opzichte van beeld.
Wat ik vet vond aan de expo BEHIND THE SCREEN, was dat het me veel deed realiseren over de kunstperiode waarin wij nu leven, ten opzichte van de samenleving. Wij kunnen niet meer zonder computers, let's be honest. alles is electrisch en alles kan overal. Dit heeft een enorme invloed op de samenleving, misschien wel de grootste sinds 9/11 (hierna is ales veranderd).
Het zet mij veel aan het denken over hoe wij dit gebruiken, of eigenlijk niet gebruiken in de kunst. kunst gaat vaak wel over technologie, maar is technologisch in mijn visie nog vrij simpel. de uitvinding van digitale fotografie stamt uit 1981, wat betekent dat digitale fotografie straks 48 jaar oud is. niet heel erg nieuw dus. Het is pas 2019 als het eerste algoritme zijn eigen expositie maakt.
De kunstenaars in de tentoonstelling Behind the Screen onderzoeken ontwikkelingen op technologisch vlak. Met een bewustzijn van hoe gedrag en denken kunnen worden gevormd door technologische verandering, gebruiken ze digitale technologieën en visuele talen als medium en middel van artistieke processen.
De kunstenaars in de tentoonstelling Behind the Screen onderzoeken ontwikkelingen op technologisch vlak. Met een bewustzijn van hoe gedrag en denken kunnen worden gevormd door technologische verandering, gebruiken ze digitale technologieën en visuele talen als medium en middel van artistieke processen.
Berlin Hauptbahnhof collectie expo:
Collectie exposities hebben veel te veel veel te verschillende verhalen. dit is mega kut, voor de kijker en het bekeken object. het bekeken object's verhaal wordt verstoord omdat het werk wordt gemaakt door deels de omgeving en in deze omgeving een totaal ander object staat wat 0,0 met het bekeken object te maken heeft. bovendien zijn er zo veel werken en dus zo veel ideeën en verhalen erachter dat je nooit echt diep kunt gaan op een visie of verhaal. Het boven weergegeven werk van Beuys is zeer vet en staat zeker in mijn inspiratie, maar valt compleet om in het bijzijn van een half natte basketbal, die hiernaast stond.
