Inspiratie
Why is this photo one of my biggest inspirations?
The photo is practically perfect in my eyes. It's not pushed, its free.
I constantly find myself thinking "what is Eddie Vedder thinking about?".
Also, the photo is black and white, which is just perfect. Thats why this is my big inspiration.
This photo of Eddie Vedder ( Pearl Jam) is my inspiration because it shows me that unprepared photos can be the best.
This photo is my inspiration because it shows me that the frame of a photo should not always be perfect, to make the photo look perfect
this is actually one of my biggest inspirations. The photo shows me a few things. It shows me that you don't need an inspirational background to make a good photo. infant it can be just made on the streets. It also shows me that travel photography.documentaries are pretty epic.
This photo shows me something else. Its pretty basic. Yet the light is pretty different, and so is the frame. This photo shows some damn good out of the box thinking.
this photo is a good inspiration to me. It shows me that there is nothing wrong with using photoshop. Infant, I consider photoshop a very good tool to use. And: this photo shows a lot of creativity!
GUCCIGHOST is my inspiration because he keeps thing simple, and yet very powerful!
the thing that keeps inspiring me in this picture, is the fact that we don't know what it is. whats happening here. also it is an geometrical and organical composition, which makes it pretty weird to look at. there is hardly no color in the picture, besides it being blue and a little beige.
stephen shore's photo's are on another level. the courage he takes in one picture keeps inspiring me e ve ry time. the thing is, the colours are perfect, and so is the composition. he traveled thru america his whole life, and really captured the colours of the 50's and 60's.
this photo is made by Harry gruyaart, who is an belgium based photographer, connected to magnum photo's. this picture shows some weird stuff. it looks like the people in there are somehow connected. the shadow makes it perfect, because the light is only coming from the right side. the colours green and yellow are pretty weird to me, yet so cool.
The beastie boys are perhaps the biggest inspiration for me. they show me: don't follow the rules. why not make acoustic music, rap, rock and punkpop all in one band? why not? It shows me that you do not need to follow one path, but you can do whatever you want.
Glenn E Friedman's work is special to me. Not the work itself, but the way he makes it. It shows me that if you are living in an culture, you can get big and do whatever you want. you'll make some good friends too!
The last four photos are all made by Danny clinch. we see all the different sides of his work, in a way. There's lots of backstage photography, lots of pop photography and lifestyle. the way he does it makes it weird. the photo's he is making, are weird and different in some kind of way.
There's a significant big part of "My inspiration" which does not come from photography. The will of bob dylan, to precisely describe a situation by word, really helps me to define a situation by frame. His lyrics don't really seem to mather first of all, But if you listen closely you'll hear a very much deeper layer which contains mostly criticism.
There's another thing about my kind of inspiration. It can come from anywhere. In fact, my inspiration does not come from photography too often. When I'm on netflix, im always looking for some new cool art films. I do this to get relaxed and inspired. One of my big inspirations is mister tinker hatfield. he's the top designer of nike. He designed the air max, the huarache and the jordan. The thing is; he is a very easy down to earth person, with kind of weird ideas. His ideas are mostly 70 procent cool or new, and 30 procent refreshing, which makes his work pretty inspiring to see.
Andy warhol is one of my biggest inspirations. He is amazing in a
controversial way. It reminds me that you should seek for the edges of your work, to experience new shit.
Inspiration taki 183: Using your right to rage against the president, doing whatever you want and expressin' it by art. Taki 183 was de eerste echte graffiti artist van uit New York. het enige wat hij deed was steeds zijn naam, en zijn straat naam "183" opschrijven. dit werd een hype in new york, waar iedereen volgde. zo werd new york de graffiti hoofdstad van de wereld.
Inspiration NWA: Imagine living around south central/longbeach/compton in the nineties. Inhumane living, racist police officers and racial/ethnic profiling everywhere. These six dudes used their controversy and their creativity to let the world know what the police was doing against them. such believe in ur own creative voice, is really inspiring. It inspires me in a weird way. I've got a feeling that art can be useless and "just for the beauty" but this reminds me that art is next level.
Ik haal vaak mijn inspiratie uit kleuren. de expositie die wij hebben gezien over die jongen die surinaams blauw gebruikte, was dan weer minder inspirerend voor mij. De kleuren lijken mij te tickelen op het creatieve gebied. Ik weet niet waarom. Misschien is het iets dat kleuren helemaal niks weergeven, behalve de kleur zelf. ik denk er steeds vaker over na om zulke kleuren te mengen met mijn fotografie, om meer mixed media te proberen.
smoke cloud :
Ik haal persoonlijk veel inspiratie, of eigenlijk motivatie uit mensen die na de foto nog niet klaar zijn met het beeld. ik vindt dit mooi omdat de kunstenaars iets extra aan het beeld toevoegen. Je kunt met verf namelijk iets maken wat er niet is. met fotografie werk je altijd met beeld wat er al is, namelijk "de werkelijkheid"
Kehinde wiley:
Kehinde wiley is een van mijn grootste inspiraties. hij is gek op de bronx, zijn eigen stad. Hij haalt hier veel inspiratie van daan, en vind dit een erg rijke plek. Ik zelf zie het ook zo. de bronx is een broedplaats van rijke mensen zonder veel geld.
Hij inspireert mij omdat hij zijn eigen werk gebruikt om een rendition te maken van oude renaissance werken.
AXL ROSE: een van mijn grootste inspiraties. hij is mijn inspiratie om te doen wat ik wil doen, en niet wat anderen zeggen wat ik wil doen. Hij laat mij zien "fuck deze wereld" en laat zien wat je kan. wees soms een lul en doe niet wat anderen willen, maar wees wel objectief
De eindeloze inspiratie van nike op zijn eigen modellen is echt een goede inspiratie. zij kijken met de tijd mee naar hun werk. Nike past zijn meest legendarische modellen altijd aan. dit doen zij zo, zodat het echte model eigenlijk zijn waarde behoud, en het nieuwe model nog veel beter wordt dan dat het al is. Nike designers zijn een van de beste Designers die er zijn.
slinkachu is echt mijn favoriete artiest ever. Hij is eigenwijs, en maakt alleen kunst voor mensen die buiten zijn en goed om zich heen kijken. hij maakt kunst voor mensen die niet op hun telefoon zitten.
Punk cultuur. Punk cultuur is een belangrijke inspiratie voor mij. De cultuur der culturen als je het mij vraagt. De cultuur vondt zichzelf uit door tegen alles wat gevestigd was aan te schoppen en uit te schelden. Die manier is sowieso al vet. Deze cultuur bracht een nieuw geluid binnen het leven, de muziek, graffiti en andere kunstcultuur. Maar punkcultuur was er al voor dat het bestond, en het zit overal, en in iedereen. Punkcultuur zit ook in jou, degene die bij het koffieaparaat een verhaal wil vertellen aan anderen dat net iets “anders” is als die van anderen, zodat je jezelf afzet tegen de rest. Afzetten van de rest vindt iedereen stiekem heel erg vet. Iedereen wil speciaal zijn, of specialer dan degene die naast je zit. Als je van punk cultuur spreekt spreek je ook van mainstream. Of eigenlijk anti mainstream. Niemand wil mainstream zijn, en iedereen wil zeggen dat hij er vanaf het begin bij was, toch? Jij wil toch de eerste zijn die een vakantieplekje ontdekt, terwijl de rest allemaal naar touristenpleisters als bali gaat? Dat is punkcultuur voor mij.
Nu vraag je jezelf af: waarom is punkcultuur nu zo interessant? Waarom blijft het, en gaat het eigenlijk nooit weg? Dat komt omdat er altijd een anders als de rest zal zijn. De hedendaagse cultuur draait ook sowieso op mainstream en hype. En waar een hype zal zijn zal punkcultuur de grootste tegenhanger zijn.
Tot dat punkcultuur de hype wordt. Dan laat punk echt zien wie ze is. In de jaren zestig was de rock and roll cultuur de meest afzettende cultuur tegen de gevestigde orde. Er kwamen mannen zoals de beatles, die hadden half lang haar. Dat kon echt niet. Dat was een van de eerste vormen van echte rock and roll. Hierna kwamen the stones, die er nog een schepje bovenop deden. Mensen spraken van een schande. Wat gebeurde hier? Maar ook na een tijdje begonnen de hits van the stones aan te slaan en vonden wij het allemaal “toch minder rebels dan dat we dachten”. Ten tijde van pjnk floyd werd het helemaal gek. Mensen die van klassieke muziek hielden gingen ineenkeer de “rock” van pink floyd luisteren. En hier zette de punk cultuur zich tegen af. Waar pink floyd naar moeilijke rock ging, maakte the ramones steeds makkelijkere punkmuziek, om zich hier tegen af te zetten. Die plaat van hun werd hierdoor heel goed maar ook heerlijk catchy. Ze werden “in”. Grote groepen punkliefhebbers gingen ze vet vinden. En de gene die er het eerst bij waren dachten “ jezus wat kut, nu dat iedereen het vet vindt, is het mainstream”. Totdat iggy pop en the stooges kwamen, die heel brutaal gewoon direct zeiden dat zij de godfather of punk waren, en niet the ramones. Stooges helemaal vet natuurlijk.
De kern van een hype ligt altijd bij een select groepje die als eerste begon met wat later in is geworden. Dit groepje is “underground” en vindt het vet als zij iets hebben dat andere niet hebben. Dat wat zij hebben willen andere mensen ook en zij willen er bij horen. Zij gaan dit ook doen/dragen enz o wordt iets in. Punkcultuur is tegen dingen die in zijn, en zet zich er automatisch tegen af door met iets nieuws te komen, waar niemand van weet en wat super underground is. Tot dat dit weer de volgende hype wordt
Deze plaat van pearl jam is een van mijn grootste inspiratiebronnen geweest. Het gekke is dat ik niet weet waarom. Ik heb namelijk zelf nooit echt geluisterd naar de muziek van pearl jam. Ik heb nooit echt geluisterd naar de teksten. Meestal begreep ik ze wel, maar toen ik nog geen engels kon, luisterde ik er niet naar. Toch is het zo, zonder dat ik dus het verhaal ( de zang) in het nummer hoorde, dat ik wist waar het over ging. Ik kon niet horen of verstaan waar zanger Eddie Vedder het precies over had, maar toch wist ik waar het in grote getalen over ging. En dit is denk ik de essentie van de kunst.
Als iemand de grap gaat uitleggen, is het toch niet meer leuk?
Als je het verhaal achter het kunstwerk voorgelezen zou krijgen, waarom zou het kunstwerk dan nog wel leuk zijn? Het is voor mij veel belangrijker wat het werk voor mij betekent, en niet wat het is of moet zijn. Als iemand vertelt wat iets is of moet zijn, worden je gedachtes namelijk afgekapt. Er wordt je eigenlijk verteld wat een goede gedachte is en wat een slechte is.
Dit boek Abba...zappa (en de bovenste foto) van Gijsbert Hanekroot is voor mij echt de bijbel. Het boek is gemaakt zonder enige verdere uitleg. Er staan gewoon portretten in van bekende en onbekendere muzikanten. veel op het podium, maar er staan ook foto's in van een autoritje met Neil young door Amsterdam.
Het mooie van dit boek is, dat het een intiem beeld geeft van de persoonlijkheid van de muzikanten terwijl zij op het podium staan. omdat het de jaren 70 betreft, herken je sommige muzikanten niet meer aan hun gezicht, enkel aan hun stijl of de uitdrukking van hun emotie. dat maakt deze fotografie meer dan popfotografie. In dat portret van Frank Zappa zie je de oogjes van een enorm slimme man, die er enorm van geniet om gekke dingen te doen. Echter kan je dit alleen zien als je het boek kent. en dat is een ander vlak waarop Abba Zappa heel erg geniaal is. Het boek zoekt hiermee namelijk zelf zijn eigen crowd uit. als jij niet weet hoe moeilijk het voor Freddie mercury was om zijn innerlijk en homo bestaan te laten floreren, weet jij ook niet hoe veel belang de foto van een dansende, swingende en Uber blije Freddy mercury is. hij laat de mens achter de muzikant zien. bovendien is de lay out van het boek ook een hoop waard.
Dit boek, manhattan penis drawings for ken hicks van Keith haring, is een van de vetste kleine kunstboekjes die ik ken. Het geeft een inzicht in het hoofd van Keith haring, die op een dag in de jaren zeventig gewoon in new York gaat zitten en overal penissen in ziet. doordat het boek met potlood is gemaakt, is het heel toegankelijk. het hele boek staat vol met hele toegankelijke vormen van kunst. Er staat wederom geen woord in, behalve "drawing penisses in front of the tiffany's " ofzo. het boek laat voor mij zien hoe mensen naar de wereld kijken, en hoe we er misschien naar moeten kijken. misschien zijn de mensen in het WTC ook gewoon giant cocks die alleen maar money willen zien. en ken hicks? who the fuck is ken hicks
Het werk van Glenn E friedman. als je als artiest met OBEY een colab bent ben je een goeie. deze man is een voorbeeld voor mij, alleen niet perse door zijn foto's. Zijn foto's zijn erg zorgzaam gemaakt en worden dus echt ook vaak verkocht. hij is een rustige fotograaf, maar ook slimme denker. zo kwam hij als vaste fotograaf bij def jam recordings binnn, waarna hij foto's mocht maken van artiesten die uiteindelijk op hun cover belanden, maar ook het beste portret van die artiest werden. voor mij ademen zijn boeken pure rauwe cultuur. Hij heeft zich slim gesetteld in een cultuur, en daardoor is hij een echte insider geworden. als je jongens als the beastie boys , Run DMC en allerlei andere bekende skaters al 10 jaar langer kent als de rest: tuurlijk, dan openen zij zichzelf meer voor de camera dan bij iemand anders. Ditzelfde deed hij bij de punkcultuur.
de foto's zijn vet, en je kan de cultuur er vanaf ruiken, maar hoe deze man zich in een cultuur vestigt is heel bijzonder.
Een enorm groot verschil is het werk van J grant brittain. J is geboren in de skatescene maar is daar bij gebleven. Het mooie is dat hij, anders als Glenn e Friedman niet perse de cultuur wil vastleggen, maar gewoon van e skater zelf een zo mooi mogelijk beeld wil creeeren. De essentie bij bijvoorbeeld R Mullen ( foto twee) is dat hij heel bekend is geworden door zijn Dancing. dit legt J grant brittain heel erg goed vast door Zijn silhouet van de zon ( er komt geen ander licht aan te pas ) te gebruiken. hier zie je hoe uitzonderlijk de balans is van Mullen.
KBTR: oftewel kabouter. kabouter is een image die vaak te zien is op muren rond om utrecht ( graffiti art) . het is een dingetje wat bedacht is door iemand, om mensen gewoon blij te maken. kabouter was eerst een simpel kaboutertje, maar is nu steeds vaker een groot en mooi gemaakt graffitiwerk. Wat het werk en het levenswerk van KBTR laat zien is dat je een werk heel mooi kan maken, als je het eindeloos herproduceert. Dit fenomeen van herproductie is in de graffiti al eens voorgekomen: in Groningen had je kaasschaaf.
Wat KBTR ook aantoont, is dat onzichtbaarheid een goed punt is. met andere woorden : niet weten wie de maker is, maakt het voor mensen interessant. Niemand weet wie KBTR is. dit is natuurlijk ook lang en breed uitgemeten door banksy.
Cope 2 is wat dat betreft ook quite a big legend.
De history van je naam schrijven op een muur can be seen as "i was here". Mensen deden het letterlijk voor de fun, met een marker hun naam op de trein zetten. Dit waren vaak artiesten in hun jonge jaren, die soms een beetje naam probeerden te maken voor wat veel mensen nog niet als kunst zagen: hun graffiti werk.
In New York ( toentertijd de hoofdstad van graffiti) werdt dit anders opgepakt. graffiti werdt hier opgepakt door de laagste laag van de samenleving, levend in the bronx. the bronx was in die tijd nog een plek waar de ratten over straat liepen, en er veel mensen omkwamen door brand in huizen. In deze wijken zag men de graffiti als een establishment als het gaat om het hebben van een naam. je politieke mening werdt toch niet gehoord. Dan maar het opschrijven op de muren, mede door je naam er gewoon te taggen. dit werdt gedaan door blowups, makkelijke toffe woorden die je snel ergens op de trein kon zetten. die trein reed dan door het hele land = een bewegende reclamemuur.
Eenmaal eestablished ging het verspreiden van je naam natuurlijk verder dan het opscrhijven van je naam zelf.
Seen was de man die werken maakte van 12x4 meter. Cope2 bedacht het wat anders, en keek terug op de oudere werken van onder andere Andy warhol. dat maakt het heel erg vet.
De art van Ron wood:
Ronnie wood: ook wel de tweede gitarist van the rolling Stones, gebruikt zijn tijd tussen tours door om veel kunst te maken. dit doet hij op lichtelijk geniale wijze. hij gebruikt gewoon zijn bekendheid om dichtbij legendes te komen, en maakt dan een schilderij. eigenlijk vindt ik het werk van hem helemaal niet interessant, het is de manier waarop hij gebruikt maakt van zijn privileges dat het interessant maakt. hij weet dat mensen de Stones interessant vinden. Dus portretteert hij zijn eigen leven veel. En dat verkoopt. het is ook gewoon slim zijn.
Ik heb veel inspiratie gehaald uit marktplaats lately. Eigenlijk niet perse uit marktplaats, meer uit de mensen die deze advertenties er op hebben geplaatst. Ik wilde heel graag een serie creëren over dingen die buiten hun context worden geplaatst. In deze versie hiervan heb ik mij via marktplaats verdiept in de verwarrende captions en stukjes tekst die een foto onduidelijk maken, of andersom.
Na dat ik via marktplaats op irrelevante teksten bij foto's kwam, ben ik op dit instagram account terecht gekomen. het heet @girlswithirrelevantcaptions. dit is een compilatie van beeld wat beroemde vrouwen online zetten. de enige overeenkomst is het feit dat de dames in de onderschriften een totaal overbodig bericht zetten als excuus om hun perfecte lichaam te tonen.
Dit is een still uit een gevangenisdocumentaire. De documentaire gaat vooral over hoe je leeft in een gevangenisgroep, en hoe de politie hier zijn invloed op blijft uitoefenen. er ontstaan steeds andere manieren van communiceren, en hier past de politie zich op aan. ik heb deze informatie vooral gebruikt bij mijn project over streetcommunications.
Glenn e Friedman's zijn fotoboek MY RULES staat vol met werk wat mij heeft geïnspireerd op het maken van de opdracht van fotografie vakgericht. ik wilde heel graag deze emotie vast pakken van onbekenden die samen met elkaar zich goed voelen. deze emotie wilde ik van dichter bij pakken.
Mijn fotografieproject ging over de straatcommunicatie in de hiphop. Wetend dat dit een heel moeilijk project ging worden, heb ik vooral veel werk van anderen opgezocht. Ik ben ook gaan kijken naar hoe rappers zichzelf profileerden op hun albumhoezen. Op heel veel hoezen gebruikt men zijn hand om een beeld te creëren. dit heeft mij visueel gebied veel inspiratie geboden voor het project.
Het werk van Jamal shabazz is ook van grote invloed geweest op de vorming van mijn project. door zijn werk heb ik een meer visuele kijk gekregen op de verhalen die ik al hoorde. zijn werk creëert een goed sfeerbeeld waar ik altijd van heb gehouden. hoe het me inspireerde weet ik niet echt, maar het voelde als een goede drijfveer.
Er is naast conceptuele inspiratie ook nog ruimte geweest voor visuele inspiratie. de visuele inspiratie komt vooral van de kant van platon. Ik weet niet wat het is, maar veel van zijn foto's stralen zo een enorme kracht uit. Ik heb vooral die kracht en die power ook willen aanduiden in mijn project. Ik denk dat het komt door hoe conceptueel en visueel simpel zijn beeld is, in combinatie met de daadwerkelijke skill die hier bij komt kijken.
Jan dirk van der burg: olifantenpaadjes
DAMN wat houd ik van dit soort fotoprojecten. eerlijk is eerlijk, elk fotoproject moet mooier zijn als alle anderen en gaat weer eens over de nieuwste technologie, mensen met de ergste trauma's of andere lichamen, of de mooiste natuur die nog nooit ontdekt is ofzo. Elk project moet verbazingwekkender zijn dan elk ander project. nieuwer beter en alles. dat is de reden dat ik van die projecten houdt, die iets 'knulligs' in beeld brengen, of een knullig verhaal vertellen. het is zo'n lekker onzinnig ding, die olifantenpaadjes. het is ook een samenvatting van onze samenleving. wij die lui zijn maar tegelijkertijd ook rebels. we hebben de meest mooie stoep ter wereld, maar toch verkiezen wij vieze schoenen en een kortere weg boven schonen schoenen en dan maar 10 meter meer lopen. Jan dirk van den burg heeft meer van dit soort projecten. Ik heb hieronder een paar extra geplaatst.
Fotoserie toys for boys
fotoserie kantoorleven.
De buskrijtblog is voor mij een enorme inspiratie geweest. Ik ken buskrijtblog, het is een oud docent van me. Albert westerhof is sowieso een koning in de wereld een beetje van zijn andere kant bekijken. het is allemaal een beetje gek. Op het Mbo had ik altijd kunstgeschiedenis van hem, en dat was nuts interessant.
Ik heb hem gevraagd of ik zijn project mijne mocht maken, en dit heb ik met wat aanpassingen gedaan.
Albert is ook de eigenaar van buskrijt. dit zijn krijtjes in de vorm van spuitbussen.
Maarten van der kamp - der Amsterdammers.
Mensen refereren hier echt aan het werk van ed van er Elsken en dergelijke. het vette is, dat ik dat snap. het nog leukere is, dat dit werk van maarten van der kamp niet af doet aan het werk van van der Elsken. in mijn ogen is het beter. een van de fascinerende dingen aan dit werk is dat je denkt dat Amsterdam is veranderd. niet alleen Amsterdam trouwens, de hele samenleving. Bij het werk van Van der Elsken denk je vaak zo van "ha vet, leuk dat ze dat toen zo deden en dat dat toen zo kon hahahahaha". Maar het werk van maarten van der kamp laat zien dat er aspecten zijn van het straatleven die niet veranderen, en dat is heel vet.
Het zwartwit gevoel werkt ook heel erg goed. het draagt bij aan de nederigheid van dit project en het voelt gewoon goed. het is fijn om naar te kijken. ik kijk ook naar echte Amsterdammers, denk ik. Je ziet ook dat er heel veel tijd in het project zit.
Dit is het werk van SHOE. shoe aka Niels "shoe" meulman is een Nederlands graffiti artist. Het is een Amsterdam local die wereldberoemde werken maakt over de hele wereld. in de jaren tachtig was Amsterdam de graffitiscene van de wereld, naast new York. new Yorkers kwamen hier heen om samen te werken, of andersom. zo kwam dondi, maar ook Keith haring vaak hier.
Het toffe aan zijn werk is dat hij allerlei dingen mixed om een werk te maken zonder dat het specifiek "mixed media" is. Als voorbeeld: veel van zijn werken zijn op muur of doek. een graffitiwerk op doek betreft al een andere aanpak. dit wordt geschilderd met een bezem, en zwarte verf. het "gepainte" betreft een woord in kalligrafie, vandaar dat hij de naam calligraffiti vaak gebruikt. De boundaries die hier mee doorbroken worden vindt ik heel erg vet, mede door dat er niet zo heel erg controversieel wordt gedaan. ook is het concept vrij belangrijk, maar lijkt het resultaat altijd voorrang te hebben.
Een deel van mijn creatieve visie haal ik lately heel erg van de straat af.
De straat is where things happen. ik zie veel en beleef altijd. Er zijn dagen dat ik niet buitenkom, en dit zijn dagen dat ik nooit iets beleef. die dagen zijn altijd saai. Ik probeer deze dagen altijd zo te plannen dat ik toch naar buiten moet.
De visie achter rotzooi op straat is heel simpel. het is namelijk gewoon rotzooi, wat moet worden opgeruimd. Het vuil is niet in zijn natural habit, want het ligt zomaar op straat en dit specifieke stukje plastic is niet bedoeld om hier te gaan liggen. het was ooit bedoeld als een rietje, bekertje of whatsoever. het ding is uit zijn habit gehaald en daardoor wordt het gezien als waste. en daar zit een hele toffe speling in. Ik vindt het echt heel erg leuk om naar die dingen te gaan, en er over na te gaan denken hoe dit hier komt. wat is er gebeurt dat er een houten pollepel hier op straat ligt. Ik merk dat als ik zo kijk, meer dingen mij opvallen in deze wereld, die ik kan gebruiken voor fotoprojecten. en het zijn leuke hersenspinsels.
Het werk van Robin de Puy vindt ik persoonlijk erg vet. Het is geen echte inspiratie ( als in "ik ga dit ook doen") maar het geeft ruimte in mijn hoofd. haar foto's geven mij vrijheid. haar beeld werkt rustgevend. Er is niks heel erg complex aan. Ik zie hier niet zoveel mentale complexiteit, maar wel heel veel mentale vrijheid in het fotograferen. ik denk dat dit werk ook vooral een zelfportret is van robin de Puy en dat ik haar betrekkelijk goed ken ( nu ik dit zie) zonder haar te hebben ontmoet.
Maarten toonder - als je alles gehad hebt - het beste van bommel 4
Dit is een boek wat ik nu lees. Het boek van Marten toonder is een combinatie van visuele strips met een normaal boek. op elke pagina staan drie beelden, en daar onder alleen maar beeld. Het is vooral de manier van verhalen vertellen die mij erg inspireert. het verhaal wordt namelijk tekstueel verteld met beeld er een beetje bij. dit is in de stripwereld een bijna niet voorkomend fenomeen. Het is inspirerend op gebied van tekstgebruik, en daarmee doel ik heel erg op de dynamiek van het Nederlands schrijverschap in de jaren 60/70/80. De opbouw en woorden die hier worden genoemd zijn van onbekende aard voor mij. toch weet ik wat er staat en wat het is. het boek is heel rijk in zijn omschrijving van dingen, en zorgt hierdoor voor een heel makkelijke (letterlijke) beeldvorming. beeld zonder beeld.
Ter aanvulling van het stuk over ollie B bommels: het boek forever words, Johnny cash. de manier van verhalen vertellen is zo goed, en tegelijkertijd zo simpel, dat het bijna niet uit te leggen is. lezen is het beste.
instagram is mijn inspiratie voor alles wat hypegerelateerd is.
Maps:
Deze foto's heb ik gemaakt op een website die alle shootings en killings in America bij houdt. dit is een Government gerunde organisatie die alle informatie verzamelt over wat, wie , waarom, waardoor en hoe is vermoord. Het heet thetrace, en ik vondt het online op "gun violence map". Dit heb ik gebruikt om aan te duiden hoe de politie invloed heeft op de samenleving, en hoe dit de hiphopcommunities heeft beïnvloed. ik kon alleen Amerikaanse steden vinden, omdat deze map alleen voor Amerika is bedoelt. de gun violence ligt in America dan ook veel hoger.
Deze drie foto's zijn allemaal van Mick Rock. Een van de groten der aarde als het gaat om popfotografie. ooit de buurman van David bowie, en zo in het vak gerold.
Eigenlijk vindt ik het van een popfotografie-kijk vrij ruk. het is niet echt "mooi" ofzo. de foto's zijn allemaal zwartwit, en deze zijn vaak ook heel erg grainy. Maar van uit een ander oogpunt zijn het hele vette foto's. elk van zijn foto's heeft een enorme "soul" en geladen emotie, ookal is die emotie soms ook gewoon blij zijn, of lachen. dit is voor mij een enorme inspiratie geweest, als het ging om mijn portrettenopdracht.
in terms of facial expression -de aanleiding van mijn portrettenserie- het werk van Gijsbert Hanekroot. Dit keer ook de inspiratie om meer facial expression te tonen.
Het werk van Platon is op meerder manieren zo enorm sterk. De composities van zijn werken zijn altijd zo sterk, dat iedereen die hij fotografeert er 'echt' uit ziet, ook al is het een portret. In elk portret schijnt de persoonlijkheid van de geportretteerde zo goed door, dat het lijkt alsof ik gewoon een gesprek heb met de geportretteerde. Dit is de pure skill van Platon. de manier waarop hij communiceert met het model ( lang zitten praten, mensen op hun gemak laten voelen) laat zich terug zien in het beeld. Het model voelt zich altijd fijn in de studio. dit zie je terug aan het beeld van Clinton. Zij heeft haar zicht op de toekomst, en is in vol vertrouwen van de fotograaf. het fascinerende is ook dat Platon zich elk gesprek herinnert. dit laat zien hoe hij een model echt als individu behandeld. Op de achtergrond is er niks wat afleidend is van de foto. full white. visueel laat het mij dus compleet focussen op wie er op het beeld staat.
Sowieso is twitter een vet fenomeen. honestly: wie de fuck interesseert het wat jij net in de supermarkt deed? of wat er op kantoor gebeurde? ik vindt dit soort dingen echt heerlijk , omdat ze twitter veel toegankelijker maken dan facebook. Twitter is echter als facebook als het gaat om jezelf etaleren, en dat is precies het punt waarom dit boek zo vet is. de echtheid er van is echt tof. omdat facebook veel te maken heeft met beeld, probeert iedereen op een foto er altijd zo vet mogelijk uit te zien. Dit zorgt niet echt voor een echt beeld. het is geen werkelijk beeld, het neigt eerder naar een idealistisch beeld. een beetje platonisch zelfs.
Deze boekenreeks omschrijft veel beter wie iemand echt is, en dat is heel erg vet. 'Ik ben wat ik twitter' is dat al een ding? 3Ik heb door de laagdrempelige etaleren van de personen zelf het gevoel dat ik echt zie wie deze personen zijn. met zelfgekozen beeld en zelfgekozen tekst. dit inspireert mij om verder te kijken dan beeld alleen. ik vindt dat het vaak een mooi beeld oplevert als men zichzelf of iets anders omschrijft zonder beeld, maar met tekst.
Tekst: een van de teksten die een grote inspiratie voor mij is geweest, is de tekst van het nummer Mr. tambourine man van Bob Dylan. omdat iedereen er een andere mening aan kan geven, door de bijna metaforisch achtige objecten, kan iedereen zijn eigen waarde er aan geven.
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
Though I know that evening's empire has returned into sand
Vanished from my hand
Left me blindly here to stand but still not sleeping
My weariness amazes me, I'm branded on my feet
I have no one to meet
And the ancient empty street's too dead for dreaming
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
Take me on a trip upon your magic swirling ship
My senses have been stripped
May hands can't feel to grip
My toes too numb to step
Wait only for my boot heels to be wandering
I'm ready to go anywhere, I'm ready for to fade
Into my own parade
Cast your dancing spell my way, I promise to go under it
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
Though you might hear laughing, spinning, swinging madly across the sun
It's not aimed at anyone
It's just a escaping on the run
And but for the sky there are no fences facing
And if you hear vague traces of skipping reels of rhyme
To your tambourine in time
It's just a ragged clown behind
I wouldn't pay it any mind
It's just a shadow you're seeing that he's chasing
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
And take me disappearing through the smoke rings of my mind
Down the foggy ruins of time
Far past the frozen leaves
The haunted frightened trees
Out to the windy beach
Far from the twisted reach of crazy sorrow
Yes, to dance beneath the diamond sky
With one hand waving free
Silhouetted by the sea
Circled by the circus sands
With all memory and fate
Driven deep beneath the waves
Let me forget about today until tomorrow
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
Though I know that evening's empire has returned into sand
Vanished from my hand
Left me blindly here to stand but still not sleeping
My weariness amazes me, I'm branded on my feet
I have no one to meet
And the ancient empty street's too dead for dreaming
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
Take me on a trip upon your magic swirling ship
My senses have been stripped
May hands can't feel to grip
My toes too numb to step
Wait only for my boot heels to be wandering
I'm ready to go anywhere, I'm ready for to fade
Into my own parade
Cast your dancing spell my way, I promise to go under it
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
Though you might hear laughing, spinning, swinging madly across the sun
It's not aimed at anyone
It's just a escaping on the run
And but for the sky there are no fences facing
And if you hear vague traces of skipping reels of rhyme
To your tambourine in time
It's just a ragged clown behind
I wouldn't pay it any mind
It's just a shadow you're seeing that he's chasing
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
And take me disappearing through the smoke rings of my mind
Down the foggy ruins of time
Far past the frozen leaves
The haunted frightened trees
Out to the windy beach
Far from the twisted reach of crazy sorrow
Yes, to dance beneath the diamond sky
With one hand waving free
Silhouetted by the sea
Circled by the circus sands
With all memory and fate
Driven deep beneath the waves
Let me forget about today until tomorrow
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr. Tambourine man, play a song for me
In the jingle jangle morning I'll come following you
Het werk van Jan dirk van den burg rust bijna altijd op het woord akward. de essentie van vele werken zijn bijvoorbeeld de 'normaalheid' in dingen die mensen doen. De beelden zijn vaak saai, en daar zit een kracht in. Hetzelfde met dit werk, morning glory. de bijna 'google-mapsheid' van de foto's van de seksclubs clasht enorm met de tekst (in dit geval recensies) die online worden gegeven. De vervallen gebouwen op de niet meest aantrekkelijke plekken, in de prachtige ochtendzon die vooral esthetisch goed bijdraagt. het geeft een extra laag aan het werk.
dit soort teksten versterken het beeld:
Ik ben laatst voor het eerst bij Samantha te Nieuwegein geraakt. Ik keek hier reeds lang naar uit, maar dit draaide helaas uit op een afknapper. Jammer dat de sessie niet beantwoordde aan de hooggespannen verwachtingen door de berichten op deze site. Het begon al door een mogelijke dubbele boeking toen de sessie net begonnen was en daardoor al in mineur begon. Bovendien zie je op de site haar gezicht niet, en door het mooie lichaam maak je je dan een reeds een voorstelling. Ze is niet lelijk, zeker niet, maar haar gezicht komt niet echt tot zijn recht. Dit is misschien een detail, maar door de overdadige complimentjes creëer je we een verwachting, dit is uiteraard niet haar fout, en hier wil ik dan ook niet teveel aandacht aangeven. Ook de vele positieve recensies maken dat je een idee hebt. Dit viel echter tegen. De eigenlijke sessie begon echt wel goed (na het intermezzo van de dubbele boeking), en spannend met veel teasen en opbouw, maar daar werd niet op verder geborduurd. Jammer daar ik dat toch wel duidelijk aangegeven had (op haar vraag) in de voorafgaande mail. Op het moment zelf wel geen mogelijkheid gekregen om dit toe te lichten om een goede sessie te verzekeren. Er diende direct met de sessie begonnen te worden (tijdsgebrek?, blijkbaar wel met de zeer scherpe ingeplande afspraken), dus enige extra duiding was niet mogelijk. De sessie verliep ook heel chaotisch met veel zoekwerk naar materiaal, telefoon (sms) beantwoorden tijdens het spel. Ik zet mijn gsm uit of stil tijdens het spel, en dan is het wel net zo prettig om datzelfde respect te krijgen en niet half verstopt (door blinddoek) te sms-sen. Jammer van het weggegooide geld , geen goedkope meesteres, en dat smaakt toch wel zuur.
greetz, Erco
greetz, Erco
Vette poster tekst van @ikwordonderdrukt op instagram. elke poster is bedoeld om iets met je te doen. net zoals kunst, is een poster niets zonder ons.
he t probeert altijd mijn aandacht te trekken, en zal altijd wat van mij vragen. beeld is niks als het niet communiceert. als het communiceert, dan verteld het je altijd iets. de essentie van een poster is waar het hier over gaat.
Deze poster laat mij nadenken over hoe wij ons laten inspireren door de reclamecultuur. overal is reclame en elke reclame wil wat van ons. het laat mij nadenken over de vrij hectische insteek van reclame ( KOOP MIJ KIJK MIJ DOE ZOALS MIJ) . De leegheid van de rest van het beeld, wat aan niets overlaat dan de essentie van de tekst, inspireert mij vooral beeldend. deze inspiratie heb ik veel gebruikt voor mijn laatste project.
Deze oude portretten -Patti Smith by Gijsbert Hanekroot- Hebben mij visueel de weg weten te leiden naar de de beelden die ik heb gemaakt voor het boek human system. De beelden , en dan vooral in een soort sequentie naast elkaar, versterken elkaar door de verschillen in expressie. foto 1 is wat achterdochtig, foto 2 verveeld, foto 3 heeft een enorme attitude en foto vier een enorme big smile. het lijkt hier net alsof de fotograaf tijdens het shooten een verhaal verteld, en tegelijkertijd foto's maakt. het vergaan van de tijd en een emotie is hier in een bijna een stripachtige manier vormgegeven.
Dit werk van Beuys is voor mij een grote trip. ik zie hier gewoon pink Floyd ouder de LSD trippen terwijl ze dark side of the moon schrijven, of Parliament die mega high mothership connection maakt. het beeld voor mij sowieso uit wat muziek persoonlijk doet. het is en was vooral vroeger zo'n enorm beeldend ding, men schreef echt vanuit visuele dingen, dromen of trips. nu voelt het veel meer alsof ik onderdeel ben van de muziek. muziek is namelijk vanuit zichzelf nooit visueel, en het is heel interssant om dit wel te maken.
Holy FUCK wat is dit nice. voor een jaar lang bijna elke dag op de zelfde plek staan op de zelfde tijd. "Parke used a shutter release firing constantly at a rapid rate, removing control of the images made from his hands, and in so doing mimicking the omniscience of CCTV cameras around the world:"
Het werk van Trent Parke draait in dit geval om de transcience of life, of zoals hij zelf zegt: We are here one minute, gone the next. voor mij gaat dit werk heel erg over het vergaan van de tijd maar ook vooral onze emotie in de sociale omgeving. in mijn beleving klopt het dat de ziel van de mens niet altijd aanwezig is, waar de mens fysiek wel aanwezig is. De afwezigheid van de mens wordt hier vastgelegd, ook door middel van het weglaten van de kwaliteit van het beeld. De ruis neemt over en
Esther hovers - False Positives
Dit project van Esther hovers gaat over intelligente Camerasystemen die apart gedrag kunnen analyseren en herkennen door middel van herkenningen en stramienen. False positives zet hierbij de vraag over hoe gedrag in de sociale ruimte werkt.
Deze foto van Armin van buren, gemaakt door Bart Heemskerk vindt ik erg sterk.
Het is denk ik vooral het beeld van de showbusiness die ik er sterk aan vind. Eigenlijk zie je op de planken namelijk een enorm energieke man, die alles er uit haalt en altijd aan het springen is. Hier, in de backstage zie je de persoonlijkheid er achter. dit alles is goed in beeld gebracht door middel van het echte licht van de stages.
WassinkLundgren // TOKYO TOKYO
Dit werk is gemaakt door Wassinklundgren en betreft de vraag wat perspectief en kijkrichting eigenlijk doet met het beeld. Als ik ergens anders was gaan staan. was mijn beeld anders geweest.
Dit is een idee wat ik vaker heb bij fotografie. het is zo plat, zo eentonig. het brengt gewoon geen derde dimensie. door het een andere beeld te geven, ga je je bij beide beelden afvragen wat echt is. twee verhalen, een subject. beide zijn waar, maar beide spreken elkaar tegen.
Warhol's portraits
Dit vindt ik zó vet!
Warhol's werk is eigenlijk altijd heel erg in your face geweest. Het hele idee van commerciële kunst en popcultuur (wat voor mij persoonlijk een groot herkenningspunt is) is hier uitgemolken to the Max. het fenomeen 'bekende mensen' schilderen/tekenen/fotograferen is in de kunst natuurlijk een bekend fenomeen, met voorbeelden als Rembrandt maar ook Antonio Platon en the Beatles. Het verschil is dat er in de tijd van Rembrandt geen popcultuur bestond, en dat Platon geen pop art maakt.
Wat het werk voor mij betekent:
Per definitie vindt ik het gebruik maken van verschillende media heel erg vet, als is het anno 2020 soms wel een beetje Esthetisch uitgemolken. Warhol blijft voor mij aan de goede kant van de lijn. Ik vindt het vooral een vette serie omdat het bekende mensen zijn. Als het mijn buurman was geweest had er zeer waarschijnlijk geen haan naar gekraaid, maar omdat het bekende mensen zijn betekent het veel voor mensen. vanuit popart-historisch perspectief is dit best wel vet, omdat 'kunst voor iedereen moet zijn'. Welhier: kunst voor iedereen. Pop/cultuuriconen spreken namelijk tot ons als boegbeeld waarmee we ons vergelijken. Bijna iedereen van de warhol generatie en later herkent deze iconen, en vergelijkt zich er mee. een Icoon staat dan ook bekend als representatief symbool. Bovendien zal het hierdoor makkelijker verkopen, En dit is ook iets wat mij en popart aanstaat.
Basquiat:
Basquiat is voor mij een groot voorbeeld als het gaat om het vertonen van expressie. De teksten en berekeningen die in zijn werk zet maken het bijna een schoolbord om naar te kijken. Dit is waarom ik hem eigenlijk vetter vindt dan pollock. Het werk toont een combinatie van vaak meerdere compleet verschillende dingen, die het zo vet maken.
